18. Hands Open

Hands Open

Sezon klubowy dobiegł końca. Bełchatowianom nie udało się obronić tytułu Mistrza Polski i musieli się zadowolić jedynie srebrny medalem.
Siatkarz dostał kilka dni wolnego, żeby móc nabrać sił przed sezonem reprezentacyjnym. Dziewczyna natomiast zakończyła swoje praktyki w klubie i mogła się skupić na ukończeniu studiów i pracy prezenterki radiowej. 
Blondynka siedziała na kanapie w mieszkaniu Bartka, z głową położoną na jego klatce piersiowej. Sportowiec prawą ręką obejmował dziewczyną w pasie, a drugą bawił się pilotem, latając z jednego kanału na inny. Od dłuższego momentu nie zamienili ze sobą słowa, słuchając tylko jakiegoś głosu z telewizora. Ta cisza panująca w mieszkaniu nie była niezręczna, ale też nie można powiedzieć, że im nie przeszkadzała.
- Co byś zrobił, gdybym była w ciąży? - odezwała się dziewczyna zupełnie normalnym tonem, jakby stwierdzała, że ma ochotę na placki ziemniaczane.
- A jesteś? - zapytał siatkarz łamiącym się głosem, w którym dało się wyczuć przerażenie. Klara oderwała głowę od ciała chłopaka i usiadła na kanapie, tępo patrząc przed siebie. Sportowiec położył jej dłoń na ramieniu. - Klara... - dodał, na co ona powoli i nieśmiało obróciła twarz w stronę chłopaka.
- Niewykluczo... - nie zdążyła dokończyć zdania, bo siatkarz zerwał się na równe nogi. 
- Ale jak to niewykluczone?! Przecież uważaliśmy! - zaczął nerwowo chodzić między kanapą a blatem kuchni, który był połączony z salonem. Co chwila niespokojnie przeczesywał włosy, mrucząc pod nosem "niemożliwe" lub "to nie może być prawda". - Masz numer do ginekologa? - w końcu zatrzymał się i zapytał dziewczynę, która już odchodziła od zmysłów. Twierdząco pokiwała głową i wyjęła z torby telefon. - Umów się, najlepiej na jutro.

- Jesteś pewna, że nie chcesz, żebym z tobą szedł? - po raz setny siatkarz zadał to samo pytanie.
- Tak, jestem pewna - odpowiedziała spokojnie i z uśmiechem blondynka. Po tamtej przerażonej dziewczynie, która wczoraj siedziała na kanapie w mieszkaniu chłopaka, nie było już śladu. 
- Wiesz co, zawiozę cię - stwierdził Bartek i ruszył do sypialni po klucze od swojego samochodu.
- Bartek, mówiła ci, że się przejdę! Nie denerwuj się tak! - studentka próbowała przelać odrobinę swojej pozytywnej energii na dwumetrowca, ale to nie skutkowało. Podeszła do chłopaka, który właśnie wyszedł z pokoju. Wspięła się na palce i złożyła delikatny pocałunek na jego ustach. - Anetka dzwoniła. Chciała porozmawiać z tobą na temat jakiejś sesji. Powiedziałam jej, żeby wpadła do ciebie i ci potowarzyszyła, kiedy mnie nie będzie. Mam nadzieję, że się nie gniewasz?
- Nie skądże. Już nie mogę się doczekać - skłamał, wymuszając uśmiech na twarzy.

Dźwięk dzwonka rozległ się po całym mieszkaniu. Chłopak momentalnie poderwał się z kanapy i podbiegł do drzwi, które otwierając, prawie wyrwałby z zawiasów.
- Aaa... To ty - zmarniał na widok rudowłosej dziewczyny i odszedł z powrotem do salonu, zostawiając otwarte drzwi.
- Miłe powitanie, kochanie - stwierdziła dziewczyna i weszła do mieszkania sportowca. - Możesz mi powiedzieć, kiedy w końcu nie będę musiała wymyśla jakiś wymówek, żeby się z tobą spotkać? - zapytała siadając na kanapie obok Bartka.
- Wydaję mi się, że chyba wcale...
- Jak to wcale? - podniosła głos studentka fotografii, niespokojnie zerkając na siatkarza.
- Jest możliwość, że... 
- Że?
- Że będę ojcem... A Klara będzie matką.
- Tego to się nie spodziewałam - odpowiedziała, rozluźniając trochę mięśnie, ale nie zmieniając tonu swojego głosu na bardziej złośliwą. 
- Ja też się tego nie spodziewałem. Szczególnie teraz kiedy...
- To nie musi oznaczać końca - spojrzała na sportowca, unosząc jedną brew.
- Myślisz? - zapytał, delikatnie uśmiechając się pod nosem. 
Dziewczyna wyszczerzyła się do siatkarza i przybliżyła swoją twarz do jego. Delikatnie musnęła usta sportowca, by po chwili zostać wręcz porwaną w stronę sypialni.

Przekręciła klucz w drzwiach i weszła do mieszkania swojego chłopaka. Szczęśliwa starała się to robić jak najciszej, żeby sprawić niespodziankę Bartkowi. 
Na palcach podeszła pod drzwi sypialni i z hukiem je otworzyła, krzycząc: "Niespodzianka!", jednak mina jej zrzedła gdy zobaczyła...
Aneta - jej przyjaciółka ze studiów leżała, naga, w objęciach osoby, którą kochała. W ramionach osoby, która sama niedawno mówiła, że ją kocha.
Z trudem powstrzymywała się od płaczu, jednak doskonale wiedziała, że nie mogła okazać słabości. 
- To ja może zostawię was samych - zdołała wykrztusić tylko te kilka słów i wyszła. Tak po prostu, zwyczajnie wyszła.
Siatkarz momentalnie wyrwał się z łóżka. Pobiegł w stronę dziewczyny, po drodze zakładając bokserki i jakieś szorty z materiału.
- Klara! Czekaj!
- No co?! - krzyknęła, odwracając się w jego stronę. Teraz już nie wytrzymała i po jej policzku mimowolnie spłynęła pierwsza łza, a zaraz za nią kolejne.
- Czy ty... jesteś...
- Nie - skłamała bez zawahania, odwróciła się i odeszła...
*
Nie wiem, czy tak miało być, ale chyba nie jest źle. Mniej więcej o to chodziło :D 
I teraz takie pytanie do Was! ;D Skoro Klara skłamała, że nie jest w ciąży, to znaczy, że jednak jest... I to pytanie brzmi: "Jak myślicie, co stanie się teraz z Klarą?" ;D Czekam na Wasze odpowiedzi w komentarzu, a następny.... 
Myślę, że najpierw coś dodam na ' Love's lookin' good on you :D